در پهنای گسترده شب شب پرستان! در تاریکترین تاریکی! در سیاهترین سیاهی! در خاموش ترین خاموشی! در فصل سکوت و سکون و وحشت! و در حساسترین لحظه عمر تاریخ!

حسین! می بیند و حرکت می کند!

حسین! می داند و حرکت می کند!

حسین! می فهمد و حرکت می کند!

و حسین، یعنی حرکت! یعنی اعتراض! یعنی دیدن و دانستن و فهمیدن!

و اینچنین است که در روند حادثه، حماسه، بخاطر حسین، ارزش پیدا کرده و معنا می یابد.

مجمعی که حسین برای رفتن تشکیل می دهد، مجمع تشخیص حقیقت است. مجمع تشخیص عدالت! مجمع فرار از مصلحت، مجمع قیام بر علیه ظلم و تبعیض و بی عدالتی است! و حسین، از میان توده خوابزده و در خود فرو رفته بی تفاوت عبور می کند!

توده خواب آلود و ناآگاه، بستر منفعت و مصلحتش را سخت می چسبد، و سربر بالش رفاه و نجمل، با نغمه زر و زور و تزویر، خواب  می رود و خواب بهشتش را می بیند، و حسین! می بیند و می فهمد و می داند و حرکت می کند.

خواب سنگین غفلت توده اسیر جهل و ناآگاهی و خرافات و مصلحت و منفعت، یک فریادی به بلندی تاریخ می خواهد؛ و حسین! این خون همیشه جاری خدا! خدا از یاد بردگان و خفتگان خشت دوستی را که  زیر سایه ظلم و ستم، با پیشانی ها از نماز پینه بسته، دور خشت های کعبه می چرخند و طواف قدرت می روند  را رها می کند، و برای بیدار ساختن توده جاهل و همیشه خواب،  از عرفات، به سوی خشکستان نینوا می رود.

و نینوا، میعادگاه تاریخ، صحنه نبرد همیشگی دروغ و حقیقت، می شود.

در کربلا! هزاران چشم بسته، روبروی او می ایستند. هزاران دست بسته، راه را بر او می بندند. هزاران نیزه! هزاران تیر! هزاران شمشیر! هزاران مشت! بنام اسلام و بنام شریعت و بنام دین و بنام  و خواست خلیفه، او را نشانه می روند، و خارجی و از دین برگشته و نامسلمانش می دانند و می خوانند؛ و حسین! با چشمانی باز، بخون غلطیدن یاران را در عصر غفلت نظاره می کند، و حتی تا آخرین لحظه که برای فریاد، نفس در سینه دارد، فریاد می زند. ای خفتگان بیدار شوید! بیدار شوید خفتگان!« هل من ناصر ینصرنی؟!»

و صدای حسین! در بند سکوت حاکم، گرفتار می شود.

حسین به کربلا می رود، نه برای کشته شدن، که برای شهید جاوید گشتن! می جنگند، نه برای کشتن! که برای بیدار کردن. می رزمد، نه برای نابود ساختن، که برای آگاه کردن. و سرانجام! پس ازآنکه مسلمانان، و نه یهودیان و مسیحیان و بت پرستان و کافران، که مسلمانان قشری و یزیدی و پیرو مصلحت و تابع زر و تشنه مقام، با هلهله شادی و بعنوان پیروزی! سر بریده حسین را برنیزه بالا می برند، چشم گوشه ای از توده، در اوج تاریکی  به روشنایی بازمی شود، و اینچنین است که خون حسین، برای همیشه تاریخ! چراغ راه حقیقت و مایه وحشت و ترس ظالمان و مستبدین می گردد!

حسین فرزند علی! فرزند فاطمه! نوه پیامبر! آزاده ای مصلح! مصلحی عدالت خواه! رهبر اصلاح و اصلاحات است، اصلاح دوباره دین پیامبر خدا بعد ازپیامبر خدا! حلال کردن حلال و حرام کردن حرام خدا! و این برای آنانی که بعد از رفتن پیامبر، حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام و کتاب خدا را حربه نام و نان و مسجد را کاخ حکومت و دین را وسیله قدرت کرده اند، پیام خوشایندی نیست!

حسین وارث هابیل، بر هم زننده خواب ظالمان، توفان آزادی  و فریاد جاوید عدالت طلبان در طول تاریخ است!

حسین، حسین است، و  حسین بن علی، حسین علیه السلام است!